Er zijn 36 toeschouwers online.
Wat was j.l zaterdag een dag om o.a naar het sportveld te gaan. Een geweldig herfstzonnetje, aangenaam temperatuurtje en nagenoeg geen wind. Kortom: Een moment om te genieten. Dat was voor mij aanleiding vroegtijdig naar de Stoofwei te vertrekken. Ik had dan tevens de gelegenheid – hoopte ik – enkele mensen te spreken die ik lang niet gezien had. En dat werd die middag bewaarheid. Dus een rendez -vous ; versie twee.
Allereerst vroeg ik aan enkele insiders bij het betreden van het sportpark wat de verwachtingen waren omtrent de te spelen wedstrijd. Ze waren – net als ik – van oordeel ,dat het een zware klus zou worden. Met een gelijkspel zouden we tevreden zijn.
Verder gelopen op het terras zag ik oud-teamgenoot Karel, de speaker zitten. Ik leefde al enkele jaren met de gedachte dat Karel in de zomermaanden een tijd afwezig was om een cursus Noord- Afrikaanse en Voor-Aziatische talen te volgen; zodat hij de namen van de inmiddels toegetreden voetballers uit die streken in ons land gemakkelijker via de microfoon kon uitspreken. Ik had daar altijd bewondering voor hoe hij zich inspande om via de microfoon de namen van spelers duidelijk over te brengen. Want ga er maar aanstaan: Om vlot bijvoorbeeld de naam van een speler als : Ali Ben Youssef Bin Laden Simsarrabim Bombossaradosorasim uit te spreken via de loudspeaker is geen gemakkelijke opgave. Dus een cursus leek me in deze niet vreemd. Maar niets bleek minder waar: Karel had gewoon lange tijd vakantie gevierd in de d ‘Ardeche in Zuid-Frankrijk. Ça va!
Intussen had ik Ellen gezien en daar had ik mijn hoop op gevestigd om een zoekprobleem op te lossen. Ik legde uit dat ik ooit in 1956 0f 1957 had geschreven in de P.Z.C over het kleinste schooltje in Nederland. Ik liep toen stage in Kleverskerke op een schooltje met maximaal 11 leerlingen. Dat was uniek. Tijdens een vakantiereis eind augustus dit jaar ontmoette ik daarvan een leerling en die wilde dolgraag het door mij bewaarde artikel van 1957 van mij hebben. Ik wist van een vorige reis van de hoed en de rand. Dus mijn destijds gemaakte reactie meegenomen en overhandigd aan onze reisgenoten. Maar wat gebeurt. Het krantenknipsel verliest haar echtgenote. Tranen met tuiten. Ik word door haar opgebeld met de mededeling dat ze het bewuste artikel kwijt is. Verloren???? Joost mag het weten. Ze zat gewoon in zak en as.
Dus………. Voor mij was Ellen Dek op die zaterdag mijn reddende engel. Het probleem voorgelegd en een dag later lag het artikel in mijn mailbox. Inspectrice Flijmscherp. Wat zijn er toch meelevende mensen in onze omgeving dacht ik bij me zelf. Veel meer dan sommigen en wellicht velen denken. Door haar speurwerk kon ik mijn reisgenoten weer een warm moment bezorgen. (deze week ontving ik – na telefonisch contact - een welgemeend bedankje voor mijn inspanningen. Maar……… dankzij Ellen!!!!!)
Maar terug naar mijn aanwezigheid op de Stoofwei. Een plekje opgezocht aan de zijlijn om de wedstrijd te gaan volgen. Er ontspon zich een boeiende partij met van beide kanten veel inzet .Een van de counters van V.C.K resulteerde na ongeveer een kwartier in een overtreding binnen het strafschopgebied. Penalty!!!! Dig scoorde weloverwogen. 1-0 voor de thuisclub. Die stand bleef zo tot de rust.
In de rust genoeglijk bijgepraat met Evert Janse (Pzn. ) en Tannie. De laatste vertelde me onder het genot van een bakkie dat ze het in het begin in Koudekerke moeilijk had gehad. De hang naar haar geboortedorp Arnemuiden was groot geweest. Heimwee?? Maar…. dat vond ik weer interessant om te horen, dat dankzij de oprichter van onze vereniging, dhr.P Flipse hen van huisvesting had voorzien met oog dat Evert voor V.C.K. behouden bleef. En zo geschiedde!!!!
Na een nog kort rendez- vous na de pauze met de ex-vicevoorzitter Kees F . en oud collega en ex-burgemeester van Borssele Jaap richtte ik me weer naar de spelers op het veld. De strijd bleef boeien . Rond de vijftigste minuut zie ik een genadeloze counter van de onzen en Ton rond het snoeihard af. Werkelijk een beauty!!!!!! Als er brandschade aan het doelnet te bespeuren is, zou me dat niet verbazen.
Een vijf minuten later is het weer raak. Een fraaie kopbal van Ricardo treft doel. Stand 3-0 voor V.C.K. Daarna heb ik alleen maar op de klok gekeken. Ik zag de vermoeidheid toeslaan en de druk van de tegenpartij toenemen, met de gedachte : houd ons team dit vol? Maar ik constateerde een collectief dat niet wilde wijken. Wel viel er een tegen doelpunt, maar met man en macht werd verdedigd met als eindresultaat een fraaie overwinning. Bij het verlaten van het veld kon ik niet nalaten in de handen te klappen voor jullie prestatie.
Graag had ik na de wedstrijd nog met enkele anderen aan de ronde tafel met een offer aan Bacchus na beschouwd, maar dat is wat lastig als je met de auto bent. Dus…… braaf mijn kleine vierwieler in de grote gelegd en nog nagenietend in de auto huiswaarts gereden naar Ritthem.
Aldaar aangekomen de T.V. aangezet om de uitslagen van de gespeelde wedstrijden te lezen en uit de koelkast een Vlaams genot te openen met de gedachte: V.C.K was deze middag voor de DUVEL niet bang!!. Santé!!!
Jan.
P.S; Info: Bacchus is de god van de Wijn. (mag ook iets anders zijn)
