Er zijn 37 toeschouwers online.
Waarde lezers;
De Stoofwei heeft in mijn leventje toch wel een heel aparte plek in de loop der jaren verworven. In mijn prille jeugd zag ik de meisjes in die wei bloempjes plukken om daar een krans van te rijgen. Kleine madeliefjes.
Dat het ooit het sportcomplex van Koudekerke zou worden, was toen niet te voorspellen. Een historische terugblik.
Om er destijds te komen – ik woonde toen in het Korte Weegje - gingen we langs een baantje - gelegen naast nu het nieuw gebouwde huis van Piet Roose : La Musette – richting de Stoofwei. Voor je de wei bereikte lag aan de linkerkant van de baan een hoge musterdstapel (= gebonden takkenbossen ) van bakker Gillisje Izeboud ( de opa van Iman ) wiens bakkerij in de Biggekerkse straat ( nu Schuttestraat) stond. De brandstof diende voor zijn bakkersoven. Begrijpelijk. Ietsje verderop aan de rechterkant van de baan lag de toegang tot het Mossenstikje; het land van mijn vader waar in 1942 een bunker is gebouwd. Na passering van genoemde plaatsen en recht doorlopend, kwam je bij een hek wat toegang verschafte tot de Stoofwei. Als je in die tijd via het reeds bestaande looppad door de Stoofwei verder was gewandeld, was de eindbestemming de Breeweg geworden. Dit als historische informatie en wellicht voor jeugdere Koudekerkenaren een bron om na te pluizen,
De laatste keer heb ik o.a. stil gestaan bij het eerst gebouwde kleedlokaal op de Stoofwei. Geografisch gelegen aan de zuidzijde van het complex. Maar een aantal jaren daarvoor – stond ik op een andere plek waar herinneringen aan kleven; namelijk het kleine bunkertje aan de noordzijde. Tegen de – wat later genoemd werd: de Tankgracht, een onderdeel van de verdedigingslinie van de Duitsers in Wereldoorlog 2 .
Vanaf Valkenisse tot aan Ritthem werd rondom Vlissingen (strategisch belang!!) in die tijd een extra verdedigingslinie gebouwd. De Stoofwei werd de werkplaats van de organisatie Todt, een Duits NAZI- bouwbedrijf die als specialiteit had: Bunkers bouwen!. Barakken verschenen er op de Stoofwei voor het personeel!. Als kind speelden we er toen en bouwden we hutten op het terrein.
Na de inundatie ( okt. 1944 – jan. 1946 ) en de bevrijding moest ons Walcheren weer een leefbaar gebied worden. Herstelwerkzaamheden was de grootste prioriteit. Maar als jeugd beleef je wel e.e.a. anders. We zochten het avontuur. In de voormalige brandweerkazerne in de Noordstraat lag het vol met allerlei oorlogsmateriaal; waar onder geweren. Via een grauwe jutezak "smokkelden"" we een geweer met munitie uit de niet afgesloten kazerne en verstopten dit in het kleine bunkertje op de Stoofwei met alle gevolgen van dien.
't Moet in het 1946 zijn geweest als Duitse krijgsgevangenen werden ingezet om onder toezicht van de geallieerden de door hen gelegde mijnenvelden etc. moesten opruimen.
Bij toeval zijn we als groep jongeren weer te samen bij "ons" bunkertje .Één van ons: Cees Roose van het Dorpsplein. Cees was - in tegenstelling tot zijn broer Lein – een zeer heet gebakerd mannetje. Op het moment dat we daar zijn ziet hij aan de overkant van de tankgracht Duitse krijgsgevangenen op het land van Verhage met detectoren de in de oorlog geplaatste mijnen opruimen. Uiteraard onder toezicht . Dan roept hij opeens:"' Ga weg.ga weg; ik schiet ze hartstikke dood" en rent naar het verstopte geweer. Waar de groep de tegenwoordigheid van geest vandaan haalde weet ik niet meer; maar we sprongen toch bovenop Cees, ontfutselden hem het wapen en smeten het onmiddellijk in de tankgracht. Het gezonde verstand – hoe jong ook – had gezegevierd. Tot zover een stukje historie.
Mijn laatst aangeleverde artikel eindigde met de oproep n.a.v mijn niet geïndexeerde pensioen om enige genoegdoening. Nou beste mensen ,dit kun je haast niet geloven.
Na de wedstrijd VCK – Noormannen werd ik door Lein Boone uitgenodigd om aan de bar zitting te nemen en hij zette een prachtige schaal gerookte wilde Schotse zalm voor me neer, begeleid door een dubbele naar turf ruikende Whisky van één van de eilanden ten noorden van Schotland. Subliem, wat een genot.!!!!!
Maar dat was nog niet alles. Een ogenblik later verscheen er een superverse krabsalade uit de Noordzee. De krab was volgens hem net gevangen bij het Westkapelse Hroothoofd (= het lange paalhoofd ter hoogte van de KNRM in Westkapelle, waar vele zeevruchten worden opgevist). Deze delicatesse werd vergezeld door een Grand Cru Classé Pouilly Fumee. Een zalfje!!!!
Niet te geloven, wat een weelde. Nogmaals bedankt Lein.
En dit speelde allemaal af op zaterdag na de wedstrijd van 0.00 uur tot 0.600 uur anderdaags.
'k kan het een ieder aanbevelen.
Wellicht tot de volgende keer
J.J.W
